Οι συγκρούσεις που ξεκινούν από την Θεσσαλία δεν έχουν καλή έκβαση για την Ελλάδα και ζητά βοήθεια από τις μεγάλες δυνάμεις. Στις 30 Απριλίου το 1897 επιδίδεται από τις μεγάλες δυνάμεις διάβημα προς την Τουρκία για κατάπαυση του πυρός. Το ελληνικό Γενικό Επιτελείο αποφασίζει επίθεση στην Ήπειρο με σκοπό την διαπραγμάτευση με την Τουρκία . Στις 30 Απριλίου 1897, ο σ/χης Μπαϊρακτάρης µε µια φάλαγγα αποτελούµενη από µια ταξιαρχία πεζικού, 3 ίλες ιππικού και δύο µοίρες πυροβολικού, πλησίασε στο ύψος του Ιµαρέτ, όπου είχε µερικές αψιµαχίες µε τον εχθρό. Η πληροφορία για την έναρξη της μάχης του Γρίμποβου,φτάνει στην Αθήνα ως εξής: «Η υπό ντον Μπαιρακτάρη 1η ταξιαρχία κατέχουσα το Ιμαρέτ και τας περίξ αυτό λοφοσειράς, συνεπλάκει χθές μετά του εχθρού. Ο εχθρός εξεδιώχθη μετ’ απωλειών εκτός μικρού σώματος όπερ πολιορκείται εντός της χαράδρας τινός παρά του γρίμπόβους. Η μάχη ηρξαμένη την 7η πρωινή της χθές διήρκησε μέχρι της 3.30 μμ ότε και διεκόπη. Τα σώματα θα διανυκτερεύσουν εις τα θέσεις του εις τας οποίας ευρίσκονται. Κατά τη μάχη εφονεύθησαν ο ταγματάρχης Κοκοτάκης, ο υπολοχαγός Κωτσακης, οι ανθυπολοχαγοί Κουρέας και Τυλιγάδης, ο λοχαγός Παπανικολάου και 27 στρατιώται.» Στις 2 Μαΐου, ο σ/χης Μπαϊρακτάρης ενισχυόµενος από ένα τάγµα της ταξιαρχίας Γκολφινόπουλου, άρχισε πάλι την επίθεση. Τρεις φάλαγγες, η µια από στο στενό της Κιάφας, οι άλλες δύο πιο πέρα ανατολικά, βάδιζαν εναντίον του Χανόπουλου. Η επίθεση άρχισε σφοδρή και φαίνονταν, στο πρώτο στάδιο, ότι θα είχε επιτυχία. Η κατάσταση δυσκόλευε όμως, γιατί ο λόφος που κρατούσαν οι Τούρκοι είχε πυκνή οµίχλη, ενώ ταυτόχρονα στο σηµείο στο οποίο κινούνταν οι Έλληνες, κάθε κίνηση μπορούσε να παρατηρηθεί από τους Τούρκους και να χτυπηθεί. Αν και οι Έλληνες δεν έχασαν κατά τις επιχειρήσεις έδαφος και κρατούσαν τις αρχικές τους θέσεις, ο ανώτερος διοικητής συνταγµατάρχης Μάνος, έδωσε εντολή οπισθοχώρησης προς τη γέφυρα της Άρτας Η οπισθοχώρηση έγινε µε τάξη, χωρίς να αφήσουν στον εχθρό πυροβόλα και άλλο υλικό πολέµου. Περίπου στις 5 το πρωΐ οι περισσότερες µονάδες τραβήχτηκαν προς τα πίσω, σε υποδεικνυόµενες θέσεις στην περιοχή της Άρτας, απ΄όπου τρείς µέρες νωρίτερα είχε αρχίσει ο σ/χης Μάνος την επίθεση. Στις 4 Μαΐου το 1897 Έλληνες και Τούρκοι καταγράφουν τις τεράστιες απώλειές τους και στις 7 Μαΐου υπογράφεται συνθήκη ανακωχής για την Ελλάδα. Έχει όμως βαρύτατες συνέπειες η πολεμική αποζημίωση που καλείται να καταβάλλει στην Τουρκία,να δεχθεί το ΔΟΕ και έτσι να οδηγηθεί σε νέο δανεισμό.
Η σημασία της θέσης και των μαχών του Γριμπόβου όμως δε σταματά σε αυτή την ιστορική συγκυρία. Είχε κι άλλη ιστορική σελίδα να αναδείξει αυτή την φορά το 1912. Την 5η Οκτωβρίου το 1912 τα Βαλκανικά κράτη όπως Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο και Βουλγαρία κηρύττουν πόλεμο κατά της Τουρκίας. Στις 9 Οκτωβρίου 1912 πάλι στο Γρίμποβο διεξάγεται σημαντικότατη μάχη με στρατηγό το Σαπουτζάκη. Η μάχη είναι νικηφόρα και καταλαμβάνεται η Φιλιππιάδα, και η Πρέβεζα με τη μάχη της Νικόπολης στις 20 Φεβρουαρίου. Είναι όμως ο δίαυλος για μια σειρά απελευθερωτικών μαχών όπως στα Πέντε Πηγάδια, στο Μπιζάνι για να ακολουθήσει η απελευθέρωση των Ιωαννίνων και ολόκληρης της Ηπείρου στις 21 Φεβρουαρίου το 1913. Πρέπει όπωσδήποτε να γίνει και αναφορά στα μέτωπα του πολέμου των Γαριβαλδηνών, με τις λεγεώνες του Ριτσιώτη Γαριβάλδη, του Συνταγματάρχη Μερτιέ και του αναρχικού Κυπριάνι. Πολλές όμως και οι ελληνικές εθελοντικές ομάδες, που αποτελούνταν κυρίως από τους νεαρούς της αστικής τάξης των Αθηνών, που δίνουν έτσι την αύρα του διεθνισμού και τοποθετούν τη μάχη του Γριμπόβου με τη πληροφόρηση και προβολή σε διεθνή και ευρωπαϊκά φύλλα.
omiazirou.blogspot
..
